Tabs: Blog | About Us |

5.2.07

Είν' ακριβός ο αέρας που φτύνεις


Ειν' ακριβός ο αέρας που φτύνεις
Για την Κυριακή Μάλαμα


Ειν' ακριβός ο αέρας που φτύνεις, έτσι δε λέει Κυριακή; Θυμάσαι; Πόσες φορές αγκαλιαστήκαμε σαν μετανάστες; Αντέχει το πράγμα κι η ζωή μας πάει. Ποτέ δεν θα πούμε πολλά. Τα πεντοχίλιαρα μυρίζουν αιδοίο, έτσι δε λέει; Αφήσαμε πίσω αυτούς που μας γνώρισαν. Κι είναι πολλοί. Πόσα τα χρόνια; Εμείς αθίνγγανοι με τα παιδιά να μεγαλώνουν, νομάδες για τη δουλειά που κανένας δεν θέλει...Ανοίγω την πόρτα να ξεράσεις ονόματα. Όλοι οι καριόληδες μια εταιρία, έτσι δε λέει; Τους βλέπεις γύρω μας να πληθαίνουν κι εμείς όλο να ψάχνουμε τη ρωγμή του ήλιου. Σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γερνάς, έτσι δε λέει. Μα κοίτα τα μάτια μας είναι ακόμα δυό φλόγες μιας άλλης ηλικίας. Μόνο κρέας και κόκκαλα θα παραδώσουμε, κι όλα τα υπόλοιπα ίχνη στο έργο. Καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα, έτσι δε λέει. Πάω για ύπνο μα μην ξεχάσω να σου πω πως σ'αγαπώ κι η αγάπη νικάει το χρόνο κι η αγάπη νικάει το μακρυά...

Παιδί εγώ λέω
Παιδί εγώ λέω αυτά τα μάτια που προεκτείνουν τα όστα μου στην αλυσσίδα της σάρκας και συναντάνε εκείνα της μάννας μου...Κι όχι τις στατιστικές της υστερίας που ευνουχίζουν πωλητές και μάνατζερ. Γιατί μια μέρα ο καθένας θα βρεθεί μπροστά σ' αυτό: Τον έφερε η ερώτηση καθώς είχε αποσυρθεί να κλάψει και με ρωτούσε γι αυτό το αλμυρό νερό που γεύτηκε απ' τα μάτια του. Ο γυιός μου έμπαινε στον κόσμο που πέρα από τη γεύση αξιώνει λέξεις για να εξημερωθεί. Πως να του πεις ότι δεν τρέχουνε τα μάτια λέξεις; Πως το αλμυρό αυτό είναι ο βουβός του τρόπος να πει φορές κάτι από μέσα του που αλλιώς δεν ανεβαίνει... Πως κάποιες στο μέλλον του φορές με την αλμύρα αυτή θα λευκαίνει τα σπλάχνα του... Άλλο δεν είχα, μόνο ανατρίχιασα. Παιδί σημαίνει κάποτε να ανταλλάξεις το άφραστο με μία λέξη. Του έδωσα τη λέξη δάκρυα, του σκούπισα τα μάτια και το έστειλα πάλι στο παιχνίδι του. Κι όπως τα μάτια δεν τρέχουν λέξεις, έμεινα εκεί, στο άφραστο, με κάτι αλμυρό στα μάγουλα...

Γιώργος Μίχος

Ετικέτες


Permalink για το "Είν' ακριβός ο αέρας που φτύνεις"

7 Comments:

Blogger Μαύρος Γάτος said...

Σπουργιτάκο;;;;;;

5 Φεβρουαρίου 2007 στις 12:05 μ.μ.  
Blogger oistros said...

Σας ευχαριστούμε που περάσατε από δω.

5 Φεβρουαρίου 2007 στις 2:04 μ.μ.  
Blogger Christophorus said...

Δεν ξέρω τι με συγκινεί σ' αυτό που έγραψες. Αλλά υπάρχει, και μ' έπιασε γερά.

Νά 'σαι καλά.

5 Φεβρουαρίου 2007 στις 4:20 μ.μ.  
Blogger Λουΐζα Κορνάρου said...

Για όποιον κι είναι, είναι εξαιρετικό.

6 Φεβρουαρίου 2007 στις 6:19 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

απλό ζεστό ανθρώπινο και καλογραμμένο.

6 Φεβρουαρίου 2007 στις 7:56 μ.μ.  
Blogger Socrates Xenos said...

Τα "μικροκείμενα"
κι Αυτά και Άλλα

Τα έζησα κι εγώ ένα βράδυ
αριστερά απ` το παράθυρο του κόσμου
με το διαχωριστικό
τού περίμενε θρύψαλα
τα χέρια
στο τραπέζι βαθουλά των εκπλήξεων
κι η πολυθνόνα στριφογύριζε φωτιά
Δεν, έλεγα,
δεν είναι αδύνατη σε καύσιμο
τούτη η ερπύστρια λέξη, η αλήθεια

Γιώργο,
ευτυχές γεγονός γνωριμία
κι ας χανόμαστε
στο βάθος
εντός του μακρόθεν
Αντιστρέφω τούτο το κρίμα και μου φτάνει
Καλές σου εμπνεύσεις

9 Φεβρουαρίου 2007 στις 11:33 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Κλαίω πιο εύκολα, δεν ήμουν πάντα έτσι, ίσως όταν έγινα πατέρας... την πρώτη φορά... τη δεύτερη βρήκαν όλα τα συναισθήματα πιο εύκολα από τα μάτια...και ήταν αλμυρά πράγματι...ίσως γιατί κοστίζουν παραπάνω από ένα απλό συναίσθημα...
Βαλθήκετε νε με κάνετε να διαβάζω κρυφά να μη με βλέπουν δακρυσμένο...και είναι μικρά για να καταλάβουν ακόμα...

Anonymous ...πλάι στη λίμνη.

25 Φεβρουαρίου 2007 στις 12:15 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home