Στην υγειά της.

Σήκωσε το κολονάτο ποτήρι με το κόκκινο κρασί προς τιμή μιας αόρατης παρουσίας.

Τρία χρόνια έχει να πάρει μήνυμά της.

Πώς να είναι; Πού να είναι; Γιατί χάθηκε έτσι ξαφνικά;

Ερωτήματα, που ξαναβγήκαν στην επιφάνεια όταν το πρωί, σκαλίζοντας παλιά γραπτά, βρήκε και τα δικά της.

Κείμενα, που είχαν ανταλλάξει και μέσα από τα οποία ήρθανε κοντά.

Μικρά μηνύματα καταγραφής της διάθεση της στιγμής και πιο μεγάλα με εικόνες που ζωγράφιζαν το πορτραίτο της κάθε μιας ημέρας.

Για όσο διήρκεσε η επικοινωνία τους.

Στην υγειά της.

Έφερε το ποτήρι σιγά προς τα χείλη του και πριν γευτεί την πρώτη γουλιά, απόλαυσε τη μυρωδιά του.

Το κόκκινο υγρό ήρθε απαλά σε επαφή με τη γλώσσα του και η γλυκιά γεύση έγινε αισθητή ακαριαία.

Έσπρωξε το κρασί να περάσει από τον ουρανίσκο, πριν καταλήξει να συνεχίσει το ταξίδι του προς τον οισοφάγο.

Αδιόρατο κάψιμο, με υποψία αίσθησης στυφού.

Της έμοιαζε.

Έτσι, γλυκιά, με το κάψιμο της γλώσσας της, χαρακτηριστικό της οξύνοιάς της.

Πώς ξεκίνησαν; Πώς προχώρησαν;

Σίγουρα έχει τη σημασία και την αξία του, το να θυμηθεί κάθε λεπτομέρεια.

Όμως όχι τώρα.

Τώρα του φτάνει να σηκώσει το ποτήρι και πιει στην υγειά της.

Όπου κι αν βρίσκεται ό,τι και να κάνει, Να Είναι Καλά.

Να γράφουμε τα καθημερινά μας, του είχε πει. Κι εκείνος συμφώνησε.

Να γράψουμε και τα της ζωής μας της είχε πει, με όσες αλήθειες μπορούμε να αντέξουμε, είχε συμπληρώσει. Κι εκείνη συμφώνησε.

Όταν το κρασί είναι καλό, όταν το ποτήρι είναι όμορφο, όταν τα χείλη που θα ακουμπήσουν ποτήρι και κρασί έχουν ανάγκη αυτή την επαφή, τότε η ένωση είναι απόλαυση.

Η καθημερινότητα, οι μικροχαρές και οι λύπες της ζωής, το παιχνίδι της σχέσης, δαντέλα που θα ζήλευαν τα δάχτυλα της πιο καλής κεντήστρας.

Σιγά σιγά τα ανοίγματα ανάμεσά τους, προσεκτικά, με τη λεπτότητα που αρμόζει σε εύθραυστες υπάρξεις.

Κάθε ημέρα όμως και πιο κοντά.

Πάντα με τον πληθυντικό στην επικοινωνία.

Παλιομοδίτικο αλλά εντέλει ερεθιστικό.

Και ξάφνου η σιωπή.

Απλά, χωρίς αιτία προφανή.

Όπως αρμόζει να έρχεται το Τέλος.

Τέλος γραμμένο με το Ταυ κεφαλαίο.

Σιωπή προτού να γίνει συνήθεια η επικοινωνία.

Σιωπή προτού η σχέση να χαθεί σε ατέρμονες αναλύσεις και επώδυνες τριβές.

Έτσι απλά.

Σιωπή.

Τελευταία γουλιά. Μια μικρή υποψία του στυφού παρούσα.

Όπως πάντοτε είναι το ανολοκλήρωτο.

Στην υγειά της.

Το ποτήρι άδειασε.

Έτσι απλά….

O ... "Τα λέω σε μένα εις επήκοον όλων" Μarkos

Permalink για το "Έτσι απλά ..."