Tabs: Blog | About Us |

22.1.07

το κίτρινο μπαλόνι και η φυσαρμόνικα




Κοιτάς τα βιβλία στα ράφια. Ψάχνοντας, το δάκτυλό σου ακουμπά για λίγο κάτι του Ντε Σαντ αλλά συνεχίζεις καθώς το μάτι σου πάει προς τα πίσω· προς το τελευταίο βιβλίο ενός μεγάλου μάστορα, το φυλλομετράς για λίγο, και το μάτι σου πέφτει πάνω σ’ ένα χαρτάκι παγιδευμένο ανάμεσα σ’ ένα βιβλίο και το ράφι. Διαβάζεις το περιεχόμενό του· μένεις άφωνος.

«Τι λέει;»

Δεν απαντάς. Κοιτάς γύρω σου μήπως σε είδε κανείς. Κρύβεις βιαστικά το σημείωμα στο σακάκι σου. Φυλλομετράς ξανά αδιάφορα το βιβλίο, το τοποθετείς στο ράφι. Βγαίνεις από το βιβλιοπωλείο.

Δεν πιστεύω πιστέ αναγνώστη, ότι ψάχνεις ακόμα την περιπέτεια. Εσύ, που μαζί της επισκέφθηκες το Παρίσι, τη Ρώμη και την Αγία Πετρούπολη. Ήρθες αντιμέτωπος με ληστές, παντρεμένους, χωρισμένους, έφερες στον κόσμο παιδιά, ζήσατε το ταξίδι του μέλιτος, δημιουργήσατε σχέσεις, γεράσατε και πεθάνατε μαζί. Όταν όμως εκείνη χαμογελά, αναρωτιέσαι αν πρόκειται για χαμόγελο. Τι είναι αυτό που φαίνεται στο μακρινό ορίζοντα. Γιγάντιοι ανεμόμυλοι; Μίλα φιλόσοφε!

Δεν είναι περιπέτεια αυτό που ψάχνεις φίλε αναγνώστη, αλλά ασφάλεια. Την ασφάλεια του βάρους στην απαλότητας ενός βότσαλου κουρνιασμένου στη σφιχτή σου παλάμη. Κάποια πράγματα προσφέρουν τη βεβαιότητα της σιγουριάς, νιώθεις το βάρος τους. Ανασφάλεια νιώθεις αγγίζοντας μια μπούκλα από τα μαλλιά της.

ημερολόγιο
«Ψιθύρισα κάτι στο τσιγάρο και φύσηξα τον καπνό κατευθύνοντάς τον προς μία γυναίκα που καθόταν στα μπροστινά τραπέζια. Το μήνυμά μου όμως έφτασε προς έναν άνδρα που γύρισε το βλέμμα του αλλού δυσανασχετώντας. Η ορχήστρα ανέβαινε σιγά - σιγά στη πίστα. Έβγαλα απ’ τη θήκη την φυσαρμόνικα, ανέβηκα όρθιος πάνω στην καρέκλα και έπαιξα μία μόνο νότα κρατώντας την όσο περισσότερο άντεχαν τα πνευμόνια μου. Οι θαμώνες έκπληκτοι με κοίταζαν γεμάτοι απορία. Τραπεζομάντιλα και πετσέτες άρχισαν να αιωρούνται πάνω από τα τραπέζια. Δύο σερβιτόροι κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος μου. Πήδηξα κάτω. Κατευθυνόμενος προς την έξοδο· δεν παρέλειψα να προσφέρω μια γρήγορη υπόκλιση προς το ακροατήριό μου. Άφησα το μπαρ με τη νότα να βουίζει στ’ αυτιά μου.»

…………………………………….

Εκείνη
Είναι ξαπλωμένη ανάσκελα με το δεξί πόδι σηκωμένο να σημαδεύει το ξύλινο ταβάνι. Το κίτρινο μπαλόνι προσγειώνεται αργά από το πολύφωτο φτάνοντας στην ανοιχτή σαν βεντάλια παλάμη της που απαλά το ωθεί παίρνοντας και πάλι ύψος. Σε κοιτά και γυρνά στο πλάι. Το βλέμμα σου ταξιδεύει ανέμελα από τα γυμνά της στήθη στο βιβλίο που διαβάζεις. Το κίτρινο μπαλόνι αιωρείται περιμένοντάς την να γυρίσει και πάλι ανάσκελα, να πέσει στο πρόσωπό της.

Γυμνή. Αναρωτιέται αν θα της διαβάσεις κάτι.

Κοιτάς το μοναχικό χαρτάκι που βρήκες στο βιβλιοπωλείο και σκύβοντας, της το τραγουδάς στ’ αυτί. Ξανά, λέει ανυπόμονα. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, σκύβεις ξανά και επαναλαμβάνεις το τραγούδι. (στο αριστερό αυτί τώρα). Εκείνη σε αγκαλιάζει και σε τραβά επάνω της κλοτσώντας το μπαλόνι μακριά βλέποντάς το να αιωρείται τώρα πια έξω από το παράθυρο. Απολαμβάνεις τη βαρύτητα του σώματός σου πάνω στο δικό της καθώς σκίζεις το χαρτάκι, ψιθυρίζοντας το τραγούδι ξανά και ξανά, κάθε φορά πιο τρυφερά.

…………………………………….

ημερολόγιο
«Εδώ είμαι πάλι, χωρίς δράμα ή μελόδραμα. Πήρα την φυσαρμόνικα, έκλεισα τα μάτια, και έπαιξα τη συμφωνία μου, κρατώντας την μία εκείνη νότα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νιώθοντας τη βιασύνη του νερού και του αέρα να μου αγκαλιάζει το σώμα. Ανοίγοντας τα μάτια είδα το λιμάνι κάτω μου. Ψάρια, καπέλα, παγκάκια, άνθρωποι, ποδήλατα, άνθρωποι σε ποδήλατα, να κυκλώνουν τα περαστικά σύννεφα. Ένα κίτρινο μπαλόνι πέρασε κουνάμενο από μπροστά μου και το άρπαξα. Είδα τον γέρο με τα πόδια του να σημαδεύουν τα ουράνια κρατώντας με τα δυο του χέρια σφιχτά τα σίδερα του μπαλκονιού. Ο άνεμος ξήλωσε με βία το ημερολογιό μου, οι σελίδες του σκορπάνε σαν φθινοπωρινά φύλλα στον αέρα.

Η συμφωνία μου (έργο ζωής!) είναι γραμμένη σε εκείνες τις σελίδες.»



-------------------------------------------
.
άλλα κείμενα του Ροΐδη που μπορείτε να διαβάσετε στο "ο άλλος Ρο" και "Ροΐδη Εμμονές"

Ετικέτες


Permalink για το "το κίτρινο μπαλόνι και η φυσαρμόνικα"

8 Comments:

Blogger allmylife said...

τα φθινοπωρινά φύλλα ,
φτάνουν παντού.
είμαι συλλέκτρια - να με πιστέψετε.

22 Ιανουαρίου 2007 στις 6:37 μ.μ.  
Blogger oistros said...

Ήχος και χρώμα!
Σας ευχαριστούμε που στολίσατε τον χώρο μας :)

22 Ιανουαρίου 2007 στις 7:32 μ.μ.  
Blogger NinaC said...

Μαγικό, με άρωμα νοσταλγίας.

22 Ιανουαρίου 2007 στις 11:59 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

:-)

23 Ιανουαρίου 2007 στις 12:29 π.μ.  
Blogger Μαύρος Γάτος said...

Πολύ φευγάτο. Πολύ ατμοσφαιρικό. Πολύ όμορφο.

23 Ιανουαρίου 2007 στις 7:36 π.μ.  
Blogger ellinida said...

Μας ταξιδέψατε ψηλά με το κίτρινο μπαλόνι σας . Ακούσαμε και το θρόισμα των φύλλων . Τι άλλο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχής ;
τα σέβη μου :)))

23 Ιανουαρίου 2007 στις 7:59 π.μ.  
Blogger zouri1 said...

πολυ ομορφο.Ο αλλος ρο

23 Ιανουαρίου 2007 στις 5:30 μ.μ.  
Blogger Rodia said...

Μυστήριο.. το κείμενό σου το βλέπω και το μυρίζω...

:-))

29 Ιανουαρίου 2007 στις 12:58 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home