Όπως πολλοί από εσάς θα έχετε ακούσει, στις αρχές του 21ου αιώνα το φαινόμενο του θερμοκηπίου συνέχιζε να εκδηλώνεται ανεξέλεγκτα. Περίπου στα μέσα της πρώτης δεκαετίας, συγκεκριμένα τους λίγους πρώτους μήνες του έτους 2007, η σχεδόν αφύσικη καλοκαιρία είχε προξενήσει αρκετά προβλήματα στους ανθρώπους. Οι χειμωνιάτικες καλλιέργειες δεν πήγαιναν καλά, οι πόλεις είχαν γεμίσει μύγες και κουνούπια, το κόστος της θέρμανσης είχε μειωθεί. Υπήρχαν μάλιστα σοβαροί φόβοι για επερχόμενη περίοδο ξηρασίας, καθώς δεν χιόνιζε πουθενά. Το πιο εξωφρενικό όμως ήταν οι ιώσεις, καθώς η ζέστη είχε κάνει τους ιούς πολύ ανθεκτικούς και ο πληθυσμός ταλαιπωρείτο. Σε δελτία ειδήσεων ή εφημερίδες της εποχής ή ακόμα και σε cache ειδησεογραφικών ιστοσελίδων, τα θέματα που αφορούν τις ιώσεις και την ανθεκτικότητά τους ήταν διαρκώς στα πρωτοσέλιδα. Αντιβιοτικά και αντιπυρετικά αποδεικνύονταν ανεπαρκή και οι ειδήσεις ήταν γεμάτες αρρώστους που παραπονιόντουσαν για πόνους σε όλο τους το σώμα.

Σε μια τέτοια εποχή ξέσπασε ο ιός των χρωμάτων.

Δεν είναι βέβαιο από πού προήλθε ο ιός αυτός. Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η πιο πιθανή εξήγηση είναι κάποιο πείραμα κρατικών ή παρακρατικών υπηρεσιών για βιολογικό πόλεμο, που εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι περίμεναν. Το βέβαιο είναι ότι λίγο καιρό μετά από μια ανεπιτυχή επίθεση με ρουκέτα σε πρεσβεία των ΗΠΑ, σε μια δημόσια πολιτική ομιλία, ο πολιτικός άρχισε να βγάζει από το στόμα του χρωματιστές φούσκες, καθώς μιλούσε. Οι παρόντες ανησύχησαν και ξεκίνησε μια ακατάσχετη βαβούρα, καθώς σχολιάζανε το γεγονός. Όσοι εκφράζανε ειλικρινή ανησυχία έβλεπαν να βγαίνουν από το στόμα τους κορδέλες σε πένθιμα χρώματα και κυβιστικά μοτίβα , ενώ όσοι εντελώς ανόητα διατύπωναν βιαστικές θεωρίες για το τι είναι αυτά τα μπαλόνια, ξεκίνησαν και αυτοί να βγάζουν πολύχρωμες φούσκες.

Το ζήτημα ήταν ότι αυτός ο ιός δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον. Ήταν απίστευτα μεταδοτικός, αλλά πέρασαν μέρες για να καταλάβουν τι αντιμετώπιζαν. Τα συμπτώματά του ήταν πολύ περιορισμένα: δεν έφερνε πυρετό ούτε διάρροιες. Το μόνο σύμπτωμα ήταν ότι μόλις μιλούσε ένας ασθενής γέμιζε τον χώρο γύρω του με χρωματιστές αναπαραστάσεις του νοήματος των λέξεών του, συνήθως σε αφηρημένα σχήματα που κάλυπταν όλη την παλέτα του ουράνιου τόξου. Έδειχναν όμως το αληθινό νόημα πίσω από τα λεγόμενά του. Και αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, έφερε πολλούς σε δύσκολη θέση.

Γιατί ναι μεν οι ερωτευμένοι γέμιζαν τον τόπο λαμπερά φύλλα χρυσού, που έπαιρναν το σχήμα περιστεριών και πετούσαν, αλλά αν η έκφραση της αγάπης και οι όρκοι πίστης ήταν ψεύτικοι, εμφανίζονταν πολύχρωμες μαϊμούδες που γελούσαν. Όταν κάποιος έλεγε ένα τυποποιημένο «αγάπη μου» σε μια κοσμική συνάντηση εμφανιζόταν μια πελώρια χρωματιστή φούσκα που έσκαγε γεμίζοντας τον τόπο ιριδίζουσες σαπουνάδες. Αν ένας πωλητής ήξερε τι έλεγε στον πελάτη, όλα καλά, αν όμως προσπαθούσε να τον ξεγελάσει, εμφανίζονταν φύκια που έδειχναν σαν μεταξωτές κορδέλες (διαπιστώθηκε ότι οι τράπεζες είχαν πολύ σημαντικά προβλήματα με αυτή την κατάσταση). Και στα διάφορα μεγαλεπήβολα meeting των εταιρειών, όλο και περισσότεροι αεριτζήδες έφευγαν με το κεφάλι κατεβασμένο καθώς στην πρώτη δύσκολη ερώτηση αντί να παραδεχτούν την άγνοιά τους μιλούσαν και έβλεπαν γύρω τους αποκρουστικούς διαφανείς όγκους, άσχημους και με ανόητα εξαρτήματα κολλημένα απάνω τους, προφανώς χωρίς καμία χρησιμότητα. Οι πολιτικοί, για να αμυνθούν, δέχονταν πλέον να εμφανιστούν μόνο στο ραδιόφωνο, αλλά και αυτό δεν αρκούσε γιατί το ραδιόφωνο θεωρήθηκε κόλπο – και από εκείνη την μακρινή περίοδο μας έμεινε η παροιμία «αυτός μπορεί να μιλήσει μόνο στο ραδιόφωνο»

Το σύνολο του τύπου πέρασε μια περίοδο πανικού, αφού όπως είπαμε ο ιός ήταν τρομερά μεταδοτικός και, λόγω καιρού, ιδιαίτερα ανθεκτικός. Σύντομα αποτέλεσε πανδημία στον πλανήτη και υπήρχε πολύς κόσμος που έδειξε να εκμεταλλεύεται τις νέες δυνατότητες: ποιητές έγιναν διάσημοι για την ομορφιά των χρωμάτων που τους ακολουθούσαν, και άνθρωποι άγνωστοι στο ευρύ κοινό βρέθηκαν στο κέντρο ενός θετικού κυκλώνα επικαιρότητας απλώς και μόνο επειδή πρόσεχαν τι έλεγαν. Λίγους μήνες μετά, ξεπήδησαν νέες μορφές τέχνης όταν μια ομάδα μεταναστών στο Παρίσι πειραματίστηκε και βρήκε πώς να ελέγχει τα μοτίβα και την ποικιλία των χρωμάτων – αν και στάθηκε αδύνατο να παρακάμψουν την ανάγκη ειλικρίνειας που ο ιός επέβαλε. Κάποιοι Ιάπωνες βρήκαν τρόπο να συνδυάσουν το οριγκάμι με την ίωση των χρωμάτων. Κατόπιν διαπιστώθηκε ότι κάποιοι Βουδιστές μοναχοί πλημμύριζαν τον χώρο γύρω τους με χρώματα χωρίς να μιλάνε, απλώς διαλογιζόμενοι, αλλά δεν τους ένοιαζε. Η ανθρωπότητα αφομοίωνε τον ιό.

Μετά από λίγους ακόμη μήνες είχε σταθεί πια αδύνατον για οποιονδήποτε να διατυπώσει σκέψεις που δεν πίστευε και δεν εννοούσε. Η διεθνής κοινή γνώμη, που στην αρχή είχε πανικοβληθεί, μεταστράφηκε υπέρ του ιού. Επιστήμονες που ερευνούσαν την θεραπεία αρνήθηκαν να συνεχίσουν και έφυγαν από τα εργαστήρια για να συμμετέχουν σε ομάδες που χρωμάτιζαν πεταλούδες και παραδείσια πτηνά. Δημοσιογράφοι μιλούσαν για οτιδήποτε τους ενδιαφέρει αληθινά και έβρισκαν ανταπόκριση. Πολιτικοί αναγκάζονταν να εμπιστευτούν στον κόσμο τις επιπτώσεις που θα έφερνε μια λαϊκίστικη απόφαση, οπότε τους βοηθούσαν να πάρουν την καλύτερη απόφαση. Ακόμα και στον επαγγελματικό χώρο, ξεχώρισαν οι άνθρωποι που πρόσφεραν λίγα αλλά ουσιαστικά από αυτούς που έδιναν πολλά και κούφια. Οι άνθρωποι της εποχής αναγκάστηκαν να αγκαλιάσουν μια στάση ειλικρίνειας προς όλους και προς όλα.

Και είχαν ξεκινήσει όλα από έναν ιό που δυνάμωσε από την ασυνήθιστη ένταση του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Το τέλος της ιστορίας δεν το ξέρουμε, συνεχίζουμε να το ζούμε. Ευγνωμονούμε όλοι τους μακρινούς προγόνους μας, που βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια άγνωστη ίωση και διάλεξαν να την αντιμετωπίσουν σαν αφορμή για να αλλάξει ο κόσμος. Αλλά τους καταλαβαίνουμε όλο και λιγότερο: γιατί χρειάστηκε να αρρωστήσουν για να αποφασίσουν τα προφανή; Δεν θα έχουμε ποτέ μια σίγουρη απάντηση. Θα έχουμε μόνο τον ανοιχτό δρόμο προς τα μπρος.

Μπαμπάκης

Permalink για το "Ανθεκτικές ιώσεις ..."