Μου χτύπησε το κουδούνι. Στην αρχή, όπως αυτοί που μοιράζουν φυλλάδια για ντελίβερι και ακούγονται όλα τα κουδούνια της πολυκατοικίας, με λίγα δευτερόλεπτα καθυστέρηση το ένα από το άλλο. Με μια διαφορά. Δεν ακούστηκε άλλο κουδούνι. Μόνο το δικό μου. Ξαναχτύπησε. Πιο δειλά αυτή τη φορά. Και συνέχισε επίμονα.
Εγώ καθόμουν ακίνητος. Αποσβολωμένος από την ένταση του ήχου. Ώσπου το νευρικό μου σύστημα ξύπνησε και έτρεξα και ούρλιαξα, «Ναι; Ποιος είναι;»
Δεν αποκρίθηκε κανείς. Μετά από μερικά βράδια, πάλι το ίδιο σκηνικό. Και ύστερα, είχα κάθε βράδυ τα ίδια. Εγώ μέσα στη μαύρη νύχτα να φωνάζω στο θυροτηλέφωνο, έξω στον κόσμο, στο κενό, ποιος είναι.
Αποφάσισα να τη στήσω απέξω από το σπίτι για να δω ποιος παίζει με την ησυχία μου. Περίμενα όλη τη νύχτα μέσα στο αυτοκίνητό μου, παρκαρισμένος έξω από την πόρτα, αλλά δεν ήρθε κανείς. Ο απρόσκλητος «φιλοξενούμενος» του θυροτηλεφώνου μου δεν φάνηκε πουθενά. Ανησύχησα, μήπως έπαθε τίποτα. Το επόμενο βράδυ έμεινα μέσα να τον περιμένω.
Και ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά δεν ρώτησα τίποτα, δεν μίλησα. Μόνο πάτησα το κουμπάκι να ακούσω. Μια φωνή βαθιά από τα έγκατα του νυχτερινού κόσμου μου είπε: «Ευχαριστώ που μου ανοίξατε. Ευχαριστώ που μου ανοίγετε κάθε βράδυ. Δεν έχω κλειδιά. Ούτε σπίτι άλλο από σας. Από τον εαυτό και τη φωνή σας. Είμαι εσείς. Να με ακούτε προσεκτικά κι ευγενικά. Να μ’ αγαπάτε. Ο φιλοξενούμενος εαυτός σας.»


Σταυρούλα Σκαλίδη

Permalink για το "«Ευχαριστώ που μου ανοίξατε...»"