Γεννήθηκε σε μια κωμόπολη κοντά στο Bordeaux. Ήταν πάντα η ασχημούλα, η μέτρια μαθήτρια, η σχεδόν αντικοινωνική. Κοντή, κακοσούλουπη, με μικρά κόκκινα γυαλιά, κοντά κακοκουρεμένα μαλλιά και εκκεντρικό ντύσιμο που δεν της ταίριαζε. Έτσι ήταν από παιδί.

Το χειρότερο, όμως ήταν πως ήταν ανεπιθύμητη. Από τη μητέρα της.
H μητέρα της δεν την ήθελε, από την στιγμή που την ένιωσε στην κοιλιά της, γιατί δεν ήθελε τον πατέρα της. Λίγο μετά την γέννησή της, άλλωστε, χώρισαν.

Όλη της η παιδική ηλικία ήταν μια αλληλουχία από παρατηρήσεις, καβγάδες και απόρριψη. Από τη μητέρα, από τη δασκάλα, από τις συμμαθήτριες, από τα αγόρια.

Έφυγε στα 17 για την πόλη. Έκανε διάφορες μικροδουλειές, πήρε κι ένα δίπλωμα, και εξακολουθούσε να ζει μες την απόρριψη. Τα έβγαζε πέρα δύσκολα, οι άντρες την παράταγαν ή δεν την ήθελαν αρκετά.

Σιγά-σιγά, χωρίς καν να το καταλάβει, της έγινε δεύτερη φύση η κακομούτσουνη φάτσα, το ξινό ύφος, η αυθόρμητη άρνηση σε όλα. Αντιπαθούσε τους άλλους μόλις της τους συνέστηναν, προεξοφλώντας έτσι την δική τους αντιπάθεια. Ζούσε στο περιθώριο, περνώντας τον άπλετο ελεύθερο χρόνο της, τον κενό από συναναστροφές, παρακολουθώντας σεμινάρια μαγειρικής και καλαθοπλεκτικής, κάνοντας μακρούς περιπάτους στο δάσος και αναζητώντας τρόπους να ξοδέψει την ζωή της.

Εντελώς τυχαία, βρέθηκε σε μιαν άλλη χώρα, με ένα παιδί - προϊόν διαζυγίου. Με ένα παιδί που δεν ήθελε. Εντελώς τυχαία, βρέθηκε κάποια στιγμή σε θέση ισχύος. Με αναπάντεχα πολλά χρήματα, με μια αναπάντεχα καλή δουλειά που της έδινε μια θέση στην κοινωνία και με την δυνατότητα να εκδικηθεί στο πρόσωπο του παιδιού της για τα μίζερα παιδικά της χρόνια και σε εκείνο των υφισταμένων για την μίζερη ενήλικη ζωή της.

Το παιδί ήταν μεγάλο αγκάθι. Σαν να της είχε σκαρώσει μια ακατανόητη φάρσα το πεπρωμένο, η κόρη της ήταν όμορφη, έξυπνη και κοινωνική. Και όσο μεγάλωνε, τόσο περισσότερους φίλους είχε και τόσο πιο καλά έδειχνε να τα καταφέρνει στην σχολική κοινότητα. Μα, πώς γινόταν αυτό, η ίδια δεν θα ήξερε να πει. Την εξόργιζαν οι επιτυχίες της κόρης της στο σχολείο, οι παρέες της, τα ρούχα της, το καλοφτιαγμένο της σώμα. Και δεν έχανε ευκαιρία, φυσικά, να της δείχνει την απαξίωσή της, να της απαγορεύει όσα μπορούσε να της απαγορεύσει και να την επικρίνει γιατί φορούσε κίτρινο φόρεμα ή ήθελε να κόψει τα μαλλιά της αγορίστικα.

Τώρα πια, διοχέτευε τον άπλετο ελέυθερο χρόνο της, όχι μόνο στα σεμινάρια καλαθοπλεκτικής, αλλά και σε μακρινά ταξείδια σε χώρες του τρίτου κόσμου. Έγινε μέλος μιας "ανθρωπιστικής οργάνωσης", που διοργάνωνε ταξείδια αναψυχής στην Καμπότζη, το Μπενίν και το Λάος. Οι συνδρομές των μελών παραχωρούνταν στις χώρες αυτές, ως μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά όταν τα μέλη ταξείδευαν σε αυτές, δεν επιτρεπόταν να μεταφέρουν προμήθειες στους ντόπιους, "για να μην τους κάνουν να νιώσουν μειονεκτικά".

Μετά από ένα τέτοιο ταξείδι αναψυχής και φιλανθρωπείας, της ανέθεσαν να υποδεχτεί την καινούρια συνάδελφο. Μια κακή συγκυρία την έβαλε σε αυτή την θέση -εκείνη που συνήθως υποδεχόταν τους καινούριους απουσίαζε λόγω ασθενείας.

Η καινούρια ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτήν. Χαρούμενη, χαμογελαστή, πρόθυμη, εργατική και, το χειρότερο, συμπαθητική. Φάνηκε από την αρχή πως δεν θα τα πήγαινε καλά μαζί της, γιατί η καινούρια είχε βαλθεί να δημιουργήσει καλές σχέσεις με όλους. Τους καλούσε για καφέ, διηγιόταν διάφορες ιστορίες, έλεγε αστεία και, κυρίως,προσπαθούσε να γνωρίσει. Δεν ήταν αδιάκριτη, όχι, αυτό δεν μπορούσε κανείς να της το καταλογίσει. Αλλά όταν τις Δευτέρες, διηγιόταν πώς πέρασε το Σαββατοκύριακο, δεν ήταν σαν να προσκαλούσε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο; Όταν αναφερόταν στην καινούρια ταινία που είδε, δεν ήταν σαν να σε ρώταγε "εσύ είδες τίποτα καλό στο σινεμά;".

Το πιο εκνευριστικό από όλα ήταν πως η καινούρια ήταν φρεσκοπαντρεμένη και δεν έχανε ευκαιρία να υπονοεί πόσο ερωτευμένη ήταν και πόσο καλά της φερόταν ο αγαπημένος της. Σκέτη φρίκη. Εκείνη τι να απαντούσε δηλαδή; Πόσο απαίσια της φερόταν η κόρη της, που συνεχώς κατάφερνε να της υπενθυμίζει ότι η δική ζωή ήταν άδεια και πληκτική;

Ευτυχώς που είχε ανώτερη θέση από την καινούρια, γεγονός που της έδινε την δυνατότητα να της κάνει ένα σωρό παρατηρήσεις, όταν έφτανε με 7 λεπτά καθυστέρηση στο γραφείο ή όταν χειριζόταν κάποιο θέμα με λάθος τρόπο. Κι αυτό όμως, σπάνια συνέβαινε, γιατί η αναθεματισμένη η καινούρια ήταν κι έξυπνη και τα κατάφερνε πολύ καλά. Το μόνο που κατάφερνε, ήταν να της δίνει λάθος υποδείξεις, για να πέσει σε παγίδες και να ρεζιλευτεί στους ανωτέρους, αλλά σιγά-σιγά, η τακτική της δυστυχώς υπέπεσε στην αντίληψη της προϊσταμένης, η οποία την επέπληξε πολύ άσχημα.

Όταν η καινούρια -που δεν ηταν πια και τόσο καινούρια- ανακοίνωσε πως ήταν έγγυος, η Estelle κατάλαβε πως είχε έρθει η στιγμή να κάνει αίτηση για μετάθεση.

διά χειρός Krotkaya

Permalink για το "Estelle"