Tabs: Blog | About Us |

12.3.07

Ένα ζευγάρι...

Εκείνη η μικρότερη κόρη από 3 παιδιά, μιας μεγαλοαστικής εφοπλιστικής οικογένειας .
Μικροκαμωμένη, μελαχρινή ,τόσο που την πείραζαν τα μεγαλύτερα αδέλφια ότι –σε πήραμε από τους τσιγγάνους- χαριτωμένη αλλά όχι όμορφη.
Είναι το στερνοπούλι, χαϊδεμένο, το πιο ευαίσθητο από τα παιδιά , και μάλλον το πιο φιλάσθενο με αποτέλεσμα να κάνει τα μαθήματα του σχολείου στο σπίτι και να πηγαίνει για πρώτη φορά σχολείο , ως κατ΄οίκον διδαχθείσα, στο γυμνάσιο.
Εκείνος είναι ο μικρότερος από δύο αδέλφια, με μάνα που έμεινε χήρα από τον δικηγόρο άνδρα της στην επαρχία ,όταν αυτός θήλαζε ακόμα.
Μία μάνα νέα στην ηλικία που μετά τον θάνατο του άνδρα της διαγράφει την προσωπική της ζωή ,αφοσιώνεται στα δύο της παιδιά και προσπαθεί να τα μεγαλώσει με την μικρή σύνταξη που παίρνει, έχοντας και την στήριξη του αδελφού της που είναι δικηγόρος και αυτός, και βουλευτής της περιοχής και του κουνιάδου της που είναι γιατρός.
Εκείνος είναι και αυτός μικρόσωμος, ξανθωπός, γοητευτικός με γαλανά μάτια στα οποία διακρίνεις ένα μυαλό που παίρνει στροφές .
Εκείνη μεγαλωμένη σε ένα άνετο οικονομικά περιβάλλον, αγαπάει την θάλασσα ,έχει ταξιδεύσει στα παιδικά της χρόνια με τα εμπορικά πλοία του πατέρα της σε αρκετά μέρη στη Μεσόγειο ,όταν αυτός μερικές φορές έπαιρνε όλη την οικογένεια μαζί του στα ταξίδια.
Εκείνος δεν έχει μετακινηθεί από την ορεινή πόλη που γεννήθηκε μέχρι τα 15 του χρόνια, όταν η μάνα του με αποφασιστικότητα παίρνει τα δύο της παιδιά και φεύγει και αυτή για πρώτη φορά στην ζωή της από τον τόπο της ,και έρχεται στην Αθήνα για να μπορέσουν να σπουδάσουν.
Έτσι εκείνος πρωταντικρύζει σ’ αυτήν την ηλικία την θάλασσα, και η εικόνα της χαράζεται μέσα του για όλη του την ζωή.
Εκείνη μεγαλώνοντας στα 14 περίπου, αρχίζει να διαβλέπει την οικονομική κατάρρευση της οικογένειας όποτε αντιλαμβάνεται ότι η ζωή της δεν πρόκειται να είναι στο μέλλον ίδια όπως τότε, οπότε πρέπει να σπουδάσει για να ζήσει.
Τα ενδιαφέροντα της θα την οδηγούσαν προς την φιλολογία, αλλά το πρακτικό της πνεύμα την οδηγεί σε επιστήμη σαν την ιατρική που πιστεύει πως θα της εξασφαλίσει καλύτερα τα προς το ζείν.
Εκείνος από μικρός παρακολουθώντας τον θείο του τον γιατρό έχει γοητευτεί από την ιατρική και δεν έχει κανένα ενδοιασμό για το τι θα σπουδάσει.
Άριστος μαθητής, τελειώνει όλο το Πανεπιστήμιο με υποτροφία, μαθαίνοντας ταυτόχρονα ξένες γλώσσες που μέχρι τότε στην επαρχία εκείνης της εποχής δεν είχε την δυνατότητα.
Καταφέρνει να γίνει βοηθός της έδρας της ειδικότητας του στο Πανεπιστήμιο, και τότε έρχεται εκείνη σαν ειδικευόμενη.
Αυτός είναι μεγαλύτερος στην ιεραρχία εκείνη λίγο μεγαλύτερη στην ηλικία.
Δύο άτομα από διαφορετικούς κόσμους συναντιούνται και από την πρώτη στιγμή ερωτεύονται.
Το μόνο κοινό που έχουν είναι η επιστήμη τους και ένα καλό όνομα από τις οικογένειες τους.
Οικονομικά ούτε η μια ούτε η άλλη οικογένεια έχουν πλέον να τους προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια.
Πρέπει να ξεκινήσουν από το μηδέν.
Και ξεκίνησαν.




Η φωτογραφία είναι από το πρώτο τους ραντεβού.
Πίσω από την φωτογραφία γράφει εκείνος :
Στην Ν…
Την αγαπημένη μου γυναικούλα ,στην λατρεία μου ,που μούδειξε τον δρόμο της ευτυχίας .
Της την αφιερώνω μ΄ όλη μου την ψυχή και μ΄ όλη μου την αγάπη να με θυμάται

Γράφει ο ίδιος στην ίδια φωτογραφία, μετά 40 χρόνια, με χιούμορ.
Ιστορικό γεγονός ! Sic transit Gloria munti !

Έζησαν μαζί 56 χρόνια.
Πέθαναν χωρίς να υποφέρουν ,πρώτα αυτός και μετά σύντομα εκείνη.
Ήταν η μάνα και ο πατέρας μου.

atheofobos

Ετικέτες


Permalink για το "Ένα ζευγάρι..."

15 Comments:

Blogger Rodia said...

Ωραία ιστορία! μια παλιά ιστορία για ζευγάρια που ταίριαξαν και έζησαν μαζί πολλά πολλά χρόνια. Η μάνα μου, που τη ρώτησα "πώς γίνεται να μένουν δυο άνθρωποι τόσα χρόνια μαζί, ποιο είναι αυτό το μυστικό που συντηρεί τη σχέση" μου απάντησε: "Η αφοσίωση και το μοίρασμα"

Ευχαριστώ που τη μοιράστηκες:-)

12 Μαρτίου 2007 στις 11:45 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Υποκλίνομαι.
Ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει ως τώρα.
Να το στείλεις στους μπεστσελλεράδες για να δουν σε τι συρικνώνεται πολλές φορές το προϊόν των διακοσίων σελίδων που μας πουλάνε.
Τα είπες όλα και κυρίως από το ύφος μαντεύουμε και τα δικά σου συναισθήματα. Να είσαι καλά.
Γιώργος Μίχος

12 Μαρτίου 2007 στις 1:00 μ.μ.  
Blogger enteka said...

υποκλίνομαι κι εγώ...

12 Μαρτίου 2007 στις 1:21 μ.μ.  
Blogger oistros said...

Ιστορίες ζωής!!!
Όχι απλές σκηνοθεσίες.
Ευχαριστούμε που τις φέρατε κατά δω.

12 Μαρτίου 2007 στις 1:29 μ.μ.  
Blogger ellinida said...

Με συγκίνησες.

12 Μαρτίου 2007 στις 3:56 μ.μ.  
Blogger Kapetanios said...

Επώνυμες ( παρότι ανώνυμος) και ταυτόχρονα ανθρώπινες (συναισθηματικές ) σκέψεις!

12 Μαρτίου 2007 στις 3:57 μ.μ.  
Blogger ange-ta said...

Ενα ώραίο κείμενο, που είναι ώραίο γιατί το έχει υπαγορεύσει η αγάπη και το περιβάλει η αγάπη.

12 Μαρτίου 2007 στις 5:08 μ.μ.  
Blogger annamaria said...

Ποσο τυχερος εισαι Αθεοφοβε....

Εισαι παιδι αγαπης και ειναι το καλυτερο δωρο που μπορουν να δωσουν οι γονεις στα παιδια τους!!
Το κειμενο , σαν κειμενο, δε θα το σχολιασω..... γνωριζω καλα ποιος ειναι ο Αθεοφοβος!!

12 Μαρτίου 2007 στις 7:18 μ.μ.  
Blogger pwlina said...

τελικά όντως τα παιδικά μας χρόνια παίζουν μεγάλο ρόλο στο πως μεγαλώνουμε και τι άνθρωποι γινόμαστε...ελπίζω το γιος σου μεθαύριο να γράφει τα ίδια για σας...;)

12 Μαρτίου 2007 στις 11:29 μ.μ.  
Blogger Mh Xeirotera said...

Atheofove, ta sevh mu... ke oxi h evesthisia pu apopneei den me ekseplikse katholou dioti thn exo "dei" ke se alla keimena su.

Na eise kala :)

K

13 Μαρτίου 2007 στις 6:05 π.μ.  
Blogger ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Συμφωνώ με τους φίλους που σου έγραψαν πριν από μένα & απλά υποκλίνομαι στην αγάπη σου γι΄αυτούς...!
Είναι μεγάλη υπόθεση να μεγαλώνεις σε περιβάλλον αγάπης!!!

13 Μαρτίου 2007 στις 1:48 μ.μ.  
Blogger Fibi said...

Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου για την τιμή και την φιλοξενία σου στον αγαπητό μας φίλο...
Μπήκες στην καρδυά του και μας έδωσες φως για την πτυχή του εαυτού του πριν ακόμη καν δημιουργηθεί...

Σε ευχαριστούμε :)

13 Μαρτίου 2007 στις 10:25 μ.μ.  
Blogger αθεόφοβος said...

Ευχαριστώ φίλοι μου για τα καλά σας λόγια και ιδιαίτερα την φιλοξενούσα οικοδέσποινα για τον τόσο όμορφο ιστότοπο που έφτιαξε με πολύ μεράκι.
Μια μικρή διόρθωση στην αγαπητή μου Πωλίνα .
Δεν έχω γιο ,έχω κοράκλα και δεν την αλλάζω με κανένα μαντράχαλο, αν και έτσι εν μέσω θηλεογονίας το ένδοξο, τιμημένο ,ιστορικό κτλ όνομα της οικογενείας μου θα χαθεί και ο θρόνος θα παραμείνει χωρίς διάδοχο.
Έτσι κλαίμε την μοίρα μας μαζί με τον φίλο μου τον Κοκό που εκείνος έχει διάδοχο αλλά του πήραν τον θρόνο ,ενώ εγώ έχω θρόνο άλλά δεν έχω διάδοχο!

14 Μαρτίου 2007 στις 1:50 π.μ.  
Blogger Αρης Δαβαράκης said...

Νάσαι καλά. Αυτή η όψη της ζωής που είναι φορτισμένη αγάπη και θετικότητα, πρέπει να επι-κοινωνείται, να γίνεται το αντίβαρο στην προχειρότητα τών σχέσεων, τον φόβο του αληθινού έρωτα, το "ξεμπέρδεμα" με τον άλλον στην πρώτη δυσκολία. Εχει μεγάλη σημασία να θυμόμαστε οτι η κανονική ζωή αυτή είναι. Τα άλλα είναι νευρώσεις.

7 Σεπτεμβρίου 2007 στις 12:34 μ.μ.  
Blogger ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Τότε που με αγάπη και δημιουργικότητα επλαθαν το μέλλον τους. Εύχομαι τό ίδιο πνεύμα να πάρουν και οι επίγονοι μας αγαπητέ. Οι γονείς από πολλές πλευρές ήσαν αυτόφωτοι Φάροι.

14 Δεκεμβρίου 2007 στις 11:29 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home