Tabs: Blog | About Us |

18.2.07

Μπουκάλι στο πέλαγος ...

Ήμουν λιγότερο από εννιά, αλλά το θυμάμαι σαν να ήταν χτες. Ήταν καλοκαίρι και ήρθε σπίτι εκείνη την ημέρα χαρούμενος. Κουβαλούσε κι εκείνο τον απαίσιο μουσταρδί φάκελο, σαν αυτούς που έφερνε συχνά από τη δουλειά. Πριν ακόμη ανοίξει το στόμα του, είχα καταλάβει ότι κάτι μου είχε φέρει. Πήγα και στάθηκα κοντά του σιωπηλή, πράγμα ασυνήθιστο για μένα. Ήμουν θυμωμένη. Είχα μαλώσει πιο πριν με την μαμά για το φαγητό που δεν έτρωγα με τίποτα εκείνη την ημέρα.

«Φραουλίτσα, τι σου έφερε ο μπαμπάς;» μου είπε σαν με είδε.

Δεν είπα τίποτα. Γέλασε.

«Αν μου δώσεις ένα φιλάκι, θα σου δείξω τι έκπληξη σου έχω εδώ μέσα».
«Πες μου» του είπα.
«Πρώτα το φιλί μου».

Του έσκασα ένα χλιαρό φιλί στο δεξί μάγουλο και περίμενα.

«Τι; Φιλί το λες αυτό; Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα».
«Δεν μπορώ. Με γρατζουνάνε τα γένια σου».
«Τότε κι εγώ δεν σου λέω τίποτα».

Κοίταξα προς το μέρος της μαμάς για βοήθεια, η οποία πράγματι ήρθε. Ο καημένος, ποτέ δεν τα έβγαζε πέρα και με τις δύο μαζί. Έκατσε στο τραπέζι και έβγαλε ένα σωρό κόλλες από τον φάκελο. Ήταν χαρτιά για παιδικές κατασκηνώσεις. Αν ήθελα σε δέκα μέρες θα μπορούσα να έφευγα για όποιο μέρος της Χαλκιδικής μου άρεσε. Άκουσε όλη η Θεσσαλονίκη τη χαρά μου. Την λάτρευα την Χαλκιδική από τότε. Το πράγμα δεν ήθελε πολύ σκέψη. Διάλεξα μια κατασκήνωση στην τύχη και σε λίγες μέρες ήμουν εκεί. Είχα μόλις αγοράσει το ωραιότερο sleeping bag του κόσμου και είχα μάθει ότι θα κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα 2 φορές τη μέρα! Άσε που θα είχαμε και πισίνες! Τίποτα άλλο δεν ήθελα για να είμαι ευτυχισμένη. Έφτασα, χαιρέτησα τη μαμά μου χωρίς ίχνος στεναχώριας και κοίταγα να δω που είναι οι πισίνες και πόσο ψηλοί είναι οι βατήρες. Μας βάλανε στα σπιτάκια και στο διπλανό κρεβάτι έβαλαν ένα κοριτσάκι πολύ στεναχωρημένο.

«Με λένε Φράουλα» της είπα και εκείνη έβαλε τα κλάματα. Ήθελε τη μαμά της. Εγώ πάλι ήθελα να γυρίσω τον τόπο και να εντοπίσω που είναι οι πισίνες. Σηκώθηκα και βγήκα στην αυλή. Ακριβώς απέναντι καθόταν μόνο του ένα αγόρι. Έκατσα στο πεζούλι της αυλής και έβγαλα το μπουκαλάκι με τη σαπουνάδα που έκανε φούσκες στον αέρα. Ήρθε κι έκατσε δίπλα μου.

«Με λένε Π.» μου είπε «εσένα;»
«Ξέρεις που είναι η μεγάλη πισίνα;»
«Όχι»
«Κλαίνε και στο δικό σου σπιτάκι;» τον ρώτησα.
Ξαφνιάστηκε.
«Όχι. Γιατί να κλαίνε;»
«Μπορεί να θέλουν τη μαμά τους κι αυτοί»
«Εμείς είμαστε άντρες και δεν κλαίμε» μου δήλωσε. Τον αντιπάθησα αμέσως.

Στο βραδινό τον είδα στην τραπεζαρία. Ήταν πράγματι ένα αστείο αγοράκι με ανακατεμένα μαλλιά και μυωπικά γυαλιά. Είχα ήδη κάνει την πρώτη μου ‘φίλη’, την Α. και περπατούσα μαζί της όταν πέσαμε πάνω του.

«Η πισίνα είναι μετά το γήπεδο του ποδοσφαίρου. Να προς τα εκεί» μου είπε.
«Το ξέρω» του απάντησα στρυφνά.

Χάθηκε με τους φίλους του. Δύο μέρες μετά κερδίσαμε τους πάντες σε ένα παιχνίδι-αγώνισμα. Μας έβαλαν τυχαία μαζί, και από ότι φάνηκε καλά έκαναν. Μας έδωσαν παγωτό, επιπλέον ώρα στην πισίνα και κερδίσαμε ‘διαβίωση’ που σήμαινε ότι τα σπιτάκια μας θα την άραζαν με φωτιά και σουβλάκια στην παραλία, ακριβώς δίπλα στο κύμα. Μαγεία. Έκατσε δίπλα μου κι έμαθα ότι ήταν από τη Ξάνθη, 2 χρόνια μεγαλύτερος μου και ήθελε να γίνει γιατρός. Έγινε ο καλύτερος μου φίλος.

Την τελευταία μέρα της κατασκήνωσης έκλαιγα στην αγκαλιά της Α. Όλοι έκλαιγαν λόγω του επικείμενου αποχωρισμού. Έφυγα λίγες ώρες νωρίτερα από τους υπόλοιπους.
«Θα τα πούμε του χρόνου εδώ» μου είπε. Δεν μπόρεσα να του πω τίποτα. Τον επόμενο χρόνο δεν πήγα κατασκήνωση. Τον μεθεπόμενο δεν πήγε αυτός. Τον ξαναείδα μετά από 4 χρόνια. Και ήταν πάλι ο καλύτερος μου φίλος σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Ήμασταν αχτύπητο δίδυμο. Κερδίζαμε ΄διαβιώσεις΄, τραγουδάγαμε φάλτσα, καθόμασταν στον ‘παράδεισο’ (ένα μικρό κιόσκι που το βαφτίσαμε έτσι) κι αγναντεύαμε τη θάλασσα με σκοπό να ρίξουμε ένα μπουκάλι στο πέλαγος με ένα χαρτί μέσα, τον πείραζα που ήθελε να γίνει γιατρός και με πείραζε που ακόμα κουβαλούσα το μπουκαλάκι με τις φούσκες. Μου είχε χαρίσει ένα μενταγιόν που έγραφε το όνομα μου και του είχα χαρίσει τα ‘παιδιά της Θεσσαλονίκης’ του Λεντερίκ με μια χαζή αφιέρωση μέσα για τα ‘παιδιά της Χαλκιδικής’.

Ένα απόγευμα είχαμε πάει εκδρομή στο γειτονικό χωριό. Όχι όλοι. Οι μισοί θα πήγαιναν την επομένη. Όταν γύρισα δεν ήταν εκεί. Οι γονείς του ήρθαν και τον πήραν εσπευσμένα. Δεν τον ξαναείδα ποτέ.

(Έχουν περάσει 14 χρόνια από την πρώτη μέρα στην κατασκήνωση. Έχω ακόμα το μενταγιόν και είμαι σίγουρη ότι έχει ακόμη το βιβλίο. Εξάλλου είμαστε πάντα τα παιδιά της Χαλκιδικής. Αν τον δω σήμερα, μάλλον δε θα τον γνωρίσω. Αν με δει σήμερα, σίγουρα δεν θα με γνωρίσει. Έχω χάσει το πραγματάκι με τις φούσκες, έχω πετάξει το sleeping bag εδώ και πολλά χρόνια και ξέρω που είναι η πισίνα. Ακόμη δεν έριξα το μπουκάλι στο πέλαγος. Αλλά μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται ποτέ. )

Fraoulenia

Ετικέτες


Permalink για το "Μπουκάλι στο πέλαγος ..."

7 Comments:

Blogger itelli said...

Να'ξερες μόνο τι μού θύμισες... Κάθε καλοκαίρι για 8 χρόνια με ξαπόστελναν κ μένα... Αλλά δεν θα σου πω για μένα (αν κ έχω πολλά). Θα σου πω για τον κολλητό μου, ο οποίος κάθε καλοκαίρι κ παρά τις όποιες ιστορίες με κατασκηνώτριες, πάντα μία του έμενε στο μυαλό κ γι'αυτήν μιλούσε...

Αρραβωνιάστηκαν την παραμονή των Χριστουγέννων.

18 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:18 μ.μ.  
Blogger Rodia said...

Ζήλευα τα ξαδέρφια μου που πηγαίναν κατασκήνωση, αν και όλο παραπονιόντουσαν. Εμείς μέναμε στην εξοχή και στον καθαρό αέρα, αλλά θα τό'θελα πολύ να είχα πάει έστω για μια φορά...
Για το λόγο αυτό, δεν στέρησα αυτή την ευχάριστη εμπειρία από τα παιδιά μου. Το μικρό ακόμα πηγαίνει!

Πολύ γλαφυρή η διηγηση και μπράβο!:-))

18 Φεβρουαρίου 2007 στις 2:57 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ όμορφο.
Εύχομαι να το διαβάσει και να ξαναβρεθείτε :))

18 Φεβρουαρίου 2007 στις 3:26 μ.μ.  
Blogger oistros said...

Μας θυμίσατε αγνές κι ανέμελες εποχές. Σας ευχαριστούμε που περάσατε από το Φιλοξενείο.

18 Φεβρουαρίου 2007 στις 5:57 μ.μ.  
Blogger aeipote said...

Γλυκύτατο.

19 Φεβρουαρίου 2007 στις 11:33 π.μ.  
Blogger stefanos said...

Πόσο αγνό ήταν αυτό Φραουλίτσα μας!
Τι κολαγώνα και μπότοξ και αηδίες τούμπανα.
Μία τέτοια ιστοριοόυλα την ημέερα και δεν θα γερ΄σουμε ποτέ!
Ταπεινά σε ευχαριστώ

19 Φεβρουαρίου 2007 στις 7:12 μ.μ.  
Blogger Fraoula said...

@ itelli
Arravwniasthkan? Makari ki o dikos mou na me 8umatai pou kai pou, opws o kollhtos sou thn dikh tou.

@ rodia
Kala kaneis kai ta stelneis ta paidia sou! Efxaristw!

@ confused
Les?! Nomizw pws einai adunato...

@ Oistros
Efxaristw gia thn filoksenia :)

@ Aeipote
Efxaristw!

@ Stefanos
Efxaristw kai sena!

20 Φεβρουαρίου 2007 στις 11:25 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home